o kobietach i ich draniach

"kobiety są dziwne .... nigdy nie przestają kochać... nawet drani "

Chciałabym głośno zaprotestować przeciwko takim twierdzeniom, jednak usta milczą jak zaklęte. Zgubna ta nasza kobieca natura. Kochamy i najdłużej pamiętamy tych, których do grona miłych i dobrych zaliczyć nie można. Im facet bardziej sponiewiera kobietę, im bardziej zagra na jej uczuciach a na koniec zniknie z tobołkiem własnych spraw (w większości obarczając winą za niepowodzenie kobietę) tym dłużej będziemy płakały w poduszkę i wzdychały do niego. Dlaczego tak się dzieje ? Czy to chora ambicja nie pozwala nam zapomnieć niepowodzeń ? Dlaczego manipulanci, kipiący testosteronem i zakochani we własnym "ja" mają największe branie ? Koniec końców przy naszym boku ląduje bardziej lub mniej wydeptany Pan-Tofel . Zycie jest spokojne i na pozór poukładane, jednak przychodzi taka chwila, gdy wspomnienia wracają. Siedzimy wtedy z kroplą wina w kieliszku i rozważamy wszystkie możliwe warianty "co by było gdyby". W tych milionach przeróżnych wersji on zawsze jest wspaniały, jest blisko i jest cudowny a my zakochane i szczęśliwe. Obecne życie wydaje się na tle tych wyobrażeń bardzo szare i smętne. Rzecz w tym, żeby pozostawić Onego tylko w rozważaniach. Nie ma sensu dewastować swojego życia tylko po to, żeby przekonać się, że wyobrażenia bardzo odstają od rzeczywistości. Takie rozczarowanie na końcu procesu wywracania życia do góry nogami często bardziej boli, niż uczucie niespełnionej miłości. Dzięki Bogu za to, że obdarzył nas dumą, która skutecznie powstrzymuje przed większością wandalizmów jakich chciałybyśmy się dopuścić na własnym życiu. Tak to już chyba jest, że każda kobieta musi mieć swojego drania, bo przecież kobiety lubią się unieszczęśliwiać i jak nie ma powodu to same go sobie stworzą.

Mam już swojego drania.

Czas rozejrzeć się za kimś z poukładaną psychiką.